نیم ساعتی بود که می خندید.من هم روبروی آیینه ایستاده بودمو چشمم را بر انداز می کردم.

- پسر تو هم خیلی آدم خوبی هستی.تا حالا توی عمرم اینقدر نخندیده بودم!!

...

- وای پسر!تو هم آخرشی, میتونی فردا مدل کلاس بشی و استاد در مورد چشم و دماغ مسدوم صحبت کنه!!

اعصابم به هم ریخته بود, از بس سعید میخندید!دور چشم راستم کاملا سیاه شده بود و باد کرده بود مثل یک قاب سیاه کلفت!!

نصف صورتم را هم آتل و چسبهای دماغم پوشانده بود.واقعا دیگر کسی نمی توانست مرا بشناسد.

- جان حامد بگو چه سوتی دادی که دوباره مشت خوردی؟بازم مزاحم شده بودی... آی دلم.

حتی موقع حرف زدن هم می خندید.با ناراحتی گفتم:

- هیچی حرف آخرو بهشون زدم.

- اِ... پس چرا زنده ای؟؟... وای خدا جون,چی میشه قبول کنن.با این عمویی که من دیدم,قیافه ی تو هر وقت با زنت دعوات میشه دیدنیه!!

- سعید جان یه خورده استراحت کن بعدا دوباره بخند!!

- جون حامد دست خودم نیست...راستی گفتی باباش گفته تو خیلی با شخصیتی؟؟!

- مسخره نکن بدبخت,بچه ات همین طوری میشه هااا

- آی دلم ... نه مسخره نمی کنم, دارم فکر می کنم اگه یه خورده بی شخصیت بودی چی میشد!!

نزدیک اذان صبح بود و سعید همچنان می خندید و نمی دانستم چرا این اتفاق افتاد!

شاید من خیلی بی گدار به آب زده بودم ویا شاید لحن حرف زدنم ,این طور بود.ولی وقتی برای آبجی زهرا خواستگار آمد, همین حرفا را زده بود و واقعا بابا خیلی محترمانه با او بر خورد کرد.

- حامد من جای تو بودم از این به بعد دختره رو که میدیدم فرار می کردم!!

- سعید تو رو خدا بس کن دیگه!مخم تکون خورد از بس خندیدی!

این جمله را که گفتم خنده اش شدیدتر شد.

- مخ تو از مشت اون یارو تکون خورده یا از خنده ی من؟؟

- سعید بی صدا بخند می خوام بخوابم...

در حالی که همچنان می خندید گفت:

- ولی گذشته از شوخی با این برخورد بازم می خوای ادامه بدی؟

صدای اذان از مسجد رو به روی خوابگاه بلند شد. سریع نمازم را خواندم و سرم را روی کتاب هایم گذاشتم و پتو را هم روی خودم انداختم.

همین طور که به جکله ی آخر سعید فکر می کردم خوابم برد...

صبح که از خواب بلند شدم و ساعت را نگاه کردم کلی به سعید بد و بی راه گفتم.خودش رفته بود و مرا بیدار نکرده بود.با عجله لباس هایم را پوشیدم و حرکت کردم.

صورتم درد میکرد. هم چشمم هم دماغم...

ساعتم را نگاه کردم به احتمال زیاد دیر می رسیدم.آن ساعت هم با دکتر وفادار کلاس داشتم که دیروز توی بیمارستان مرا دیده بود...

مردم طور خاصی نگاهم می کردند,البته حق هم داشتند.با آن قیافه ای که من پیدا کرده بودم واقعا تماشایی شده بودم.بچه های دبستانی که لباسهای هم شکلی پوشیده بودند با انگشت مرا به همدیگر نشان میدادند و می خندیدند.آنها را که می دیدم یاد سعید می افتادم...

به کلاس که رسیدم دو سه نفس عمیق کشیدم و در زدم و داخل شدم.به محض اینکه وارد کلاس شدم کلاس منفجر شد و همه زدند زیر خنده...

*                                           *                                            *                                               *

این داستان ادمه دارد!!! در قسمت بعد(پنجم) آخرین قسمتش رو هم بخونید از دست نره...